رابطه ی بین سبک های مقابله ی اجتناب شناختی رفتاری و اختلال خوردن در دانشجویان دانشگاه

مقدمه: پژوهش حاضر جهت بررسی رابطه‌ی سبک‌های مقابله‌ای شناختی‌رفتاری و انواع اختلال خوردن در دانشجویان دانشگاه انجام شده است. روش‌کار: در این پژوهش توصیفی همبستگی، 200 نفر دانشجوی شاغل به تحصیل در نیم‌سال اول 89-1388 از میان دانشکده‌های مختلف دانشگاه شهید چمران اهواز به صورت تصادفی مرحله‌ای انتخاب شدند. به منظور سنجش انواع سبک‌های مقابله‌ی اجتنابی از مقیاس سبک‌های مقابله‌ی اجتناب اجتماعی‌شناختی و برای سنجش اختلال خوردن از آزمون بازخورد اختلال خوردن استفاده شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون  چندگانه به روش گام به گام با سطح معنی‌داری 05/0>P انجام شد. یافته ‌ها: سبک مقابله‌ی اجتناب اجتماعی‌رفتاری با اختلال خوردن و زیر‌مقیاس‌های آن یعنی رژیم غذایی (05/0>P)، پرخوری (01/0>P) و مهار دهانی (05/0>P) رابطه‌ی مثبت معنی‌داری دارد. در این میان مقابله‌ی اجتناب رفتاری با مشکل پرخوری رابطه‌ی مثبت معنی‌داری دارد. مقابله‌ی اجتناب اجتماعی‌شناختی با اختلال خوردن کلی (05/0>P) و دو زیرمقیاس مهار دهانی و پرخوری رابطه دارد (01/0>P) اما با رژیم غذایی رابطه‌ی معنی‌داری نداشت. تحلیل رگرسیونی چندگانه نشان می‌دهد که از بین انواع سبک‌های اجتنابی، سبک مقابله‌ی اجتناب اجتماعی‌رفتاری بهترین پیش‌بینی‌کننده‌ی انواع اختلال خوردن می‌باشد به طوری که اجتناب اجتماعی‌رفتاری می‌تواند 07/0 درصد واریانس خرده‌مقیاس رژیم غذایی،22 درصد واریانس پرخوری و 13 درصد واریانس  مهار دهانی را تبیین کند. نتیجه‌ گیری: مبتلایان به اختلال خوردن از انواع سبک‌های مقابله‌ی اجتنابی برای رویارویی با فشار‌های روان‌شناختی استفاده می‌کنند و اختلال خوردن نیز نوعی سبک رویارویی با مشکلات زندگی است. سبک مقابله‌ی اجتنابی اجتماعی‌رفتاری بهترین پیش‌بینی‌کننده‌ی اختلال خوردن محسوب می شود.